ස්නේහයෙන් සුලලිත හැගුම්

ඊයේ හවස ඉදන් ලියන්නට දෙයක් හිතමින් ඔහේ කල්පනා කරමින් සිටිය වෙලාවක හරිම ලස්සන අදහසක් මට අහම්බෙන් වගේ ලැබුණා, හ්ම්ම් ඇත්තමයි ....එක හරිම හැගීම් බර දෙයක්... ඇය  බ්ලොග් අවකාශයේ මගේ රසිකාවියක් කිව්වොත් හරි,ඇය එක්ක ඊයේ හවස මුණු පොතේ කොටමින් ඉන්නකොට මෙහෙම වදන් පෙළක් අයගේ චැට් බෝක්ස්  එකේ මම දුටුවා  කිව්වේ.."මල්ලා මට අද ටිකක් දුකයි ...මම මැරී කරලා අවුරුදු 13 ක් වෙනවා ...එත් වැලන්ටයින් ඩේ එකට  අයිය ලග නැතුව ඉන්න පලවෙනි වතාව මේ..ආදරේ එක දවසකට  සිමා නොවුනත්  ඒ දේ, අයිය ලග නැති අඩුව,තදින්ම දැනෙනනවා මල්ලි.........,චුට්ටක් ඉන්න මල්ලි,බබා අඩනවා මම ඉක්ක්මනට එන්නන්".........ඒ අනුව තමයි මේ පද පේලිය මට ලිය උනේ ...සැතපුම් දහස් ගානක් දුර හිටියත් ඒ ආදරේ එහෙන්මමයි ,තමන්ව ,තමන්ගේ චුට්ටව පෝෂණය කරන්න රැකියාවට සදහා ඒ සහෝදරයට ලෝකේ එහා කොනට යන්න උනත් හිතට ඒ හැගීම් තදින්ම දැනෙනනවා ....ඉතින් ඒ පුංචි කැදැල්ල වෙනුවෙනුයි මේ ......

 ආදරය
දෝතින් බදා පුදා මා පාමුල
ස්නේහයෙන් සුලලිත හැගුම්
තවරා මා හද පතුලට
සදාකල් ඔබ මගේම වෙලා
දහතුන් වසක් පුරාවට
උන්නත් නුබ මගේ ලග,
පෙමින් සමරන
දිනයේ අද ලොව
එත් නුබ නෑ ලගින් අද දින,
දුරින් සැතපුම් දහස් බෝ දුර
දුකයි අද මට සොදුරු යහනට
නුබේ උණුසුම් සුවය නැති විට ...
දුන්නු නුබ මට පෙමේ සලකුණ
තවම සුරැකිව නිදයි මා ලග...
එන්න හනිකට ගෙවා බොදුර
දුවයි අම්මයි බලයි පෙර මග ....